ترک سر مستم که ساغر میگرفت
عالمی در شور و در شر میگرفت

عکس خورشید جمالش در جهان
شعله میزد هفت کشور میگرفت

چون صبا بر چین زلفش میگذشت
بوستان در مشگ و عنبر میگرفت

هر دمی از آه دود آسای من
آتشی در عود و مجمر میگرفت

بوسه‌ای زو دل طلب میکرد لیک
این سخن با او کجا در میگرفت

قصهٔ دردش عبید از سوز دل
هر زمان میگفت و از سر میگرفت
 

عبید زاکانی 

 این تصویر به عنوان قوی ترین اثر هنری سال برگزیده شد...

تندیسی از دو انسان بالغ 
که پس از مشاجره بهم پشت کرده 
و کودک درون هردوی آنها 
خواهان برقراری ارتباط است.


بزرگ شدن چیزهای بسیاری به 
ما آموخته است، 
اما آنچه ياد گرفتيم خودپسندی، 
تنفر و کینه است...

روح آزادی که از طریق کودکان 
به نمایش گذاشته شده 
فطرت راستین ما ست....

زیبایی و زشتی بر ساحل دریایی با هم دیدار کردند، 
هر یک از آن دو به دیگری گفت: «میل شنا داری؟»
جامه هاشان را از تن به درآوردند و در موج ها غوطه ور شدند. 
ساعتی نگذشت که زشتی به ساحل برگشت. 
جامه زیبایی را به تن کرد و رهسپار شد.
زیبایی نیز از دریا بازآمد اما جامه اش را نیافت. 
از آن که برهنه بماند، بسیار شرم کشید، 
ناچار جامه زشتی را به تن کرد و به راه افتاد.

از آن روز، مردان و زنان- به وقتِ دیدار- در شناختِ یکدیگر به اشتباه می افتند.

البته، گاهی بعضی ها در رخساره زیبایی خیره می شوند 
و او را در جامه زشتی نیز بازمی شناسند 

و گاهی برخی، چهره زشتی را تشخیص می دهند 
و جامه ای که بر تنِ اوست از چشم شان پوشیده نمی ماند.

«جِبران خلیل جبران»

عاشق ترین مرد آدم بود که بهشت رابه لبخند حوا فروخت،

حوا که بغض کند حتی خدا هم اگر سیب بیاورد،

چیزی جز آغوش آدم آرامش نمیکند...

خوش به حالت آدم...خودت بودی و حوایت...

وگرنه حوای تو هم هوایی میشد...!

وقتی سایه ها بوی انسانیت نمی دهند!

همان بهتر که سایه ای بالای سرت نباشد...

اینجابرای حوابودن...آدم کم است...

به جرم وسوسه چه طعنه ها که نشنیدی حوا....

پس از تو همه تا توانستند آدم شدند...!

چه صادقانه حواشدی و...چه ریاکارانه آدمیم...!

توآدم...من حوا... بیا جهانی دیگر آغاز کنیم...

عشق بورز...دوستم داشته باش...

تازه سیب چیده ام! حوابودن تاوان سنگینی دارد...

وقتی آدم ها برای هردم و بازدم به هوا نیازدارند...!

حوا...!

راست بگو تو مگرسیب راپوست کندی وخوردی که دنیا اینگونه پوست مارا می کند؟

هیچ کس نفهمید،

شایدشیطان عاشق حواشده بود

که به آدم سجده نکرد ...

مهربانی باغ سبزی است
که از روزنه پنجره ها باید دید

مهربانم مگذار
لحظه ای روزنه پنجره ها بسته شود ♥..♥

عشق یعنی مخاطب به مخاطب همه راردکنی ناگهان بر سر یک اسم کمی مکث کنی