زائـــــــری بــــــارانــــــــی ام...

آقــــــــا به دادم میــــرســـــــــــــــــی..؟؟؟؟

بـــــــــــی پنـــــــــاهـــــــــــم ،..

خــــستـــــــــــــــــــــه ام ...

تنـــــهـــــــــــــــــــام ....

بـــــه دادم میــــــــــــــرســــــــــــــی؟؟؟؟؟

گــــــرچــــــه آهــــــــــــو نیـــستـــــــــــــم ...

امـــــــا پــــراز دلتنــــــــــــــــــگی ام .....

ضـــــــــــامـــــن چشمـــــــان آهـــــــو هــــــــــــــــا !

بــــه دادم مـیـــرســـــــــی؟؟؟؟؟....

وقتي ميخوايم از كسي تعريف كنيم بهش فحش ميديم مثلا:
عجب نقاشيه پفیوز...
چه دست فرمونی داره کثافت...
چقدر خوب ميخونه بی پدر مادر...
چه گیتاری ميزنه ناکس...
استاده كامپيوتره بی ناموس...
عجب گلی زد حرومزاده...

اما وقتي ميخوايم فحش بديم تعريف ميكنيم ...
برو شازده ...
چي ميگی مهندس ...
بابا نابغه ....
آخه آدم حسابی ...
خيلي دكتری ...
خیلی باحالی ...
خیلی با شعوری واقعا..

از مهدي، 25 ساله، مشمول سربازي به مارك عزيز، 26 ساله،
موسس facebook و چهره سال تايم

مدت‌ها طول كشيد تا تصميم بگيرم تو را با چه خطاب كنم. آنقدر به چشمان روشنت كه روي مجله تايم نقش بسته‌اند، خيره شدم تا از بين هزاران حس خوب و بد، عنواني مناسب براي تو پيدا كنم: رفيق. تو يك سال از من بزرگتري مثل ده‌ها دوست نزديك ديگري كه داشتم و دارم. شايد اگر تقدير مكان زندگي ما را يكي مي‌كرد، مثلا در ايران، شايد هم محله‌اي بوديم، روزها فوتبال مي‌زديم و شب‌ها در خيابان مي‌گشتيم. شايد هم‌خوابگاهي بوديم، صبح‌ها همديگر را از خواب بيدار مي‌كرديم، تا دانشگاه با هم گز مي‌كرديم، بين كلاس‌ها در بوفه‌ي دانشگاه چاي مي‌خورديم و شب‌ها ساعت‌ها به بحث و صحبت با هم گرم بوديم. گرچه نمي‌دانم من اگر آمريكا بودم چه‌ها بر ما مي‌گذشت ولي مي‌دانم مي‌توانستيم كنار هم بنشينيم و تو به من بگويي «هي رفيق، ايده‌اي به سرم زده، پايه‌اي؟»....

کسی که سخنانش نه راست است و نه دروغ "فیلسوف" است.

کسی که راست و دروغ برای او یکی است، "چاپلوس" است.

کسی که پول می گیرد تا دروغ بگوید، "دلال" است.

کسی که دروغ می گوید تا پول بگیرد، "گدا" است.

کسی که پول می گیرد تا راست و دروغ را تشخیص دهد، "قاضی" است.

کسی که پول می گیرد تا راست و دروغ را بهتر نمایان سازد، "وکیل" است.

کسی که با دروغ غریبه است و جز راست چیزی نمی گوید، "بچه" است.

کسی که به خودش هم دروغ می گوید، "متکبر" است.

کسی که حتی دروغ خودش را باور می کند، "ابله" است.

کسی که سخنان دروغش شیرینست، "شاعر" است.

کسی که علیرغم میل باطنی خود دروغ می گوید، "همسر" است.

کسی که اصلا دروغ نمی گوید، "مرده" است.

کسی که دروغ می گوید و قسم هم می خورد، "بازاری" است.

کسی که دروغ می گوید و خودش هم نمی فهمد، "پرحرف" است.

کسی که دروغ گفتنش را مصلحت آمیز عنوان می کند، "خوش خیال" است.

کسی که مردم سخنان دروغ او را در برخی مواقع راست می پندارند، "سیاستمدار" است.

کسی که مردم سخنان راست او را دروغ می پندارند و به او می خندند، "دیوانه" است.

استاد: وقتی درس تمام شد هر کجای درس اشکال داشتید یا متوجه نشدید بگید تا بیشتر توضیح بدم...


پس از درس دادن استاد ...

دانشجو: استاد ما اون قسمتش رو متوجه نشدیم میشه دوباره توضیح بدید؟

استاد: من دو ساعته دارم درس میدم حواست کجا بود؟؟؟ چه غلطی میکردی؟؟؟ اصلا تمرین هاتو نوشتی؟؟؟ چرا یه جلسه غیبت داری؟؟؟ اصلا تو چجوری دانشجو شدی؟؟؟ یه منفی برات میزارم که دیگه موقع درس حواست جمع باشه ...