حاکم نیشابور برای گردش به بیرون از شهر رفته بود ، مردی میان سال در زمین کشاورزی مشغول کار بود .حاکم بی مقدمه به کاخ برگشت و دستور داد کشاورز را به کاخ بیاورند . روستایی بی نوا با ترس در مقابل تخت حاکم ایستاد.
به دستور حاکم لباس گران بهایی بر او پوشاندند. حاکم گفت یک قاطر راهوار به همراه افسار و پالان خوب به او بدهید حاکم از تخت پایین آمده بود و آرام قدم میزد، گفت میتوانی بر سر کارت برگردی ولی همین که دهقان بینوا خواست حرکت کند حاکم کشیده ای محکم پس گردن او نواخت . همه حیران از آن عطا و حکمت این جفا ، منتظر توضیح حاکم بودند.
حاکم پرسید : مرا می شناسی؟
بیچاره گفت : شما تاج سر رعایا و حاکم شهر هستید.
حاکم گفت: آیا بیش از این مرا میشناسی؟ سکوت مرد حاکی از استیصال و درماندگی او بود.
حاکم گفت:بخاطر داری بیست سال قبل با دوستی به پابوس سلطان کرامت و جود حضرت رضا (ع) رفته بودی؟ دوستت گفت خدایا به حق این آقا مرا حاکم نیشابور کن و تو محکم بر گردن او زدی که ای ساده دل! من سالهاست از آقا یک قاطر با پالان برای کار کشاورزیم می خواهم هنوز اجابت نشده آن وقت تو حکومت نیشابور را می خواهی؟
یک باره خاطرات گذشته در ذهن دهقان مرور شد.
حاکم گفت: این قاطر و پالانی که می خواستی ، این کشیده تلافی همان کشیده ای که به من زدی. فقط می خواستم بدانی که برای آقا حکومت نیشابور یا قاطر و پالان فرق ندارد. فقط ایمان و اعتقاد من و توست که فرق دارد...
السلام علیک یا سلطان یا علی ابن موسی الرضا علیه السلام
السلام ای حضرت سلطان عشق
یا علی موسی الرضا ای جان عشق 

یـکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود

توی این شهرقشــنگ
یه روزی هــیچی نبود

دیوارامون گلــی بود
تلفن هنــدلی بود

کارامــون هردلی بود
گازمون کپــسولی بود

برقـمون چراغ سیمی
لامپ هامونم قدیــمی

قفل درها خــفتی بود
یخــچالامون نفتی بود

هرچی بود خــوش بود دلا
بیخــیال مشــکلا

زیلــوهامون شـد قالی
همه چی دیجـــیتالی

کــابل، فیــبر نوری شد
همه چی بلـــوری شد

حالا چشــما وا شده
اشــکنه پیتـــزا شده

حــالا با اون ور آب
جــوونا با آب و تاب

شــب و روز چت میکنند
یعنی صـــحبت میکنند

آب نــباتا قند شده
پیکانا ســمند شده

کــوره ده ها راه دارن
چــوپونا همـراه دارن

تــوی این بگو بخند
عصر همراه و ســمند

دل خــوش سیری چند
دل خــوش سیری چند؟؟؟

گویند درگذشته دور در جنگلی شیر حاکم جنگل بود ومشاورارشدش روباه بود وخر هم نماینده ی حیوانات در دستگاه حاکم بود. باوجود ظلم سلطان وتایید خروحیله روباه،همه حیوانات، جنگل را رها کرده وفراری شدند،تا جایی که حاکم ونماینده ومشاورش هم تصمیم به رفتن گرفتند. درمسیر گاهگاهی خرگریزی می زد وعلفی می خورد. روباه که زیاد گرسنه بود به شیر گفت اگرفکری نکنیم تو ومن از گرسنگی می میریم وفقط خر زنده می ماند، زیرا او گیاه خوار است ،شیر گفت چه فکری روباه گفت خرراصدا بزن وبگو ما برای ادامه مسیر نیاز به رهبر داریم. وباید از روی شجره نامه دربین خود یکی را انتخاب کنیم و از دستوراتش پیروی کنیم. قطعا تو انتخاب می شوی وبعد دستور بده تا خر رابکشیم وبخوریم. شیر قبول کرد وخررا صدا زدند وجلسه تشکیل دادند، ابتدا شیر شجره نامه اش را خواند وفرمود جد اندرجد من حاکم وسلطان بوده اندوبعد روباه ضمن تایید گفته شیر گفت من هم جد اندرجدم خدمتکار سلطان بوده اند، خرتااندازه ای موضوع را فهمیده بود ودانست نقشه ی شومی در سردارند گفت من سواد ندارم شجره نامه ام زیر سمم نوشته شده. کدامتان باسوادی آن را بخوانید ، شیر فورا گفت من باسوادم ورفت عقب خر تا زیر سمش رابخواند خر فورا جفتک محکمی به دهان شیر زد وگردنش را شکست.روباه که ماجرا رادید روبه عقب پا به فرار گذاشت ، خر اورا صدا زد وگفت بیا حالا که شیر کشته شده بقیه راه را باهم برویم ، روباه گفت نه من کار دارم خر گفت چه کاری گفت می خواهم برگردم وقبر پدرم را پیدا کنم وهفت بار دورش بگردم وزیارتش کنم که مرا نفرستاد مدرسه تا با سواد شوم وگرنه الان بجای شیر گردن من شکسته بود
(مولا نا جلالدین رومی)

ﺣﺎﺗﻢ ﻃﺎﯾﯽ
ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﯾﺎ ﺳﻨﮕﯽ ﺣﮑﺎﮐﯽ ﻧﮑﺮﺩ،
ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﻠﻢ ، ﻣﺮﮐﺒﯽ ﻭ ﺭﻧﮕﯽ
ﺍﺳﻤﺶ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﺴﯽ ﻧﻨﻮﺷﺖ ؛
ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺗﻌﺠﺐ ،
ﻧﺎﻣﺶ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ !
ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻟﻬﺎ ﺑﻨﮕﺎﺭ؛
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺩ ...

عشق اول می کند دیوانه ات
تا ز ما و من کند بیگانه ات

عشق چون در سینه ات مأوا کند
عقل را سرگشته و رسوا کند

می‌شوی فارغ ز هر بود و نبود
نیستی در بند اظهار وجود

عشق رامِ مردم اوباش نيست
دام حق ،صياد هر قلاش نيست

در خور مردان بود اين خوان غيب
نيست هر دل، لايق احسان غيب

عشق كِي همگام باشد با هوس
پخته كِي با خام گردد همنفس

عشق را با كفر و با ايمان چه كار
عشق را با دوزخ و رضوان چه كار

عشق سازد پاكبازان را شكار
كِي به دام آرد پليد و نابكار

زنده دل‌ها مي‌شوند از عشق، مست
مرده دل كي عشق را آرد به دست

عشق را با نيستي سودا بود
تا تو هستي، عشق كي پيدا بود

ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣــﺎ ﺭﺍ ﺗَﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺳﻪ ﺩﺳﺘــﻪ ﺍﻧﺪ :

ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﺁﻧﻬــﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑَﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧـﺪ
ﮔﺮﭼــﻪ ﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤــﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺳـﺎﺑﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎ . . .
ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻭﻡ ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ
ﭼﻪ ﺁﻧﻬــﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧـﻮﺍﻫﻨﺪ ، ﭼﻪ ﺁﻧﻬــﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ . . .
ﮔﺮﻭﻩ ﺁﺧــﺮ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﺩﻋـﺎ ﮐﻨﯿﻢ
ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﭘُـﻞ ﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮﺷــﺎﻥ ﺭﺍ ﺧـﺮﺍﺏ ﮐﻨﻨﺪ
ﮐﻪ ﺍﮔـﺮ ﻫﻢ ﺑﺨـﻮﺍﻫﻨﺪ ، ﻧﺘـﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧـﺪ . . .
ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗـﺮﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺳـﻮﻣﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﭼـﻮﻥ ﻣﻮﻗـﻊ ﺭﻓﺘﻦ ﻃـﻮﺭﯼ ﻣـﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻨﺪ
ﮐﻪ ﻣــﺎ ﺗﺎ ﻣـﺪﺕ ﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﻤـﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯿﻢ
ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾـﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿـﻢ
ﮐﻪ ﺑـﺮﺍﯼ ﭼـﻪ ﺁﺩﻡ ﻫـﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺷـﮏ ﺭﯾﺨﺘﯿﻢ
ﺍﺣﺴـﺎﺱ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾـﻢ ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﮐﺮﺩﯾـﻢ
ﻭ ﺗـﺎ ﻣــﺮﺯ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ، ﺯﻧـﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻓـﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ . . .
ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾـﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﻢ . . . ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ . . .
ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿـﻢ . . .
ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿـﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺍﺻـﻼ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﻧﻘـﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ؟؟
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫـﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ
ﺑـﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻻﺗـﺮﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣـﺎ ﺷﺪﻧﺪ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻗـﺪﺭ ﺧﻮﺩﻣــﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘـﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ

کاش خبر از این دل تنگم داشتی
کاش خبر از غصه و آهم داشتی

این دل شده مبتلا به تو ای دوست
کاش مرهمی برای دردش داشتی...

دست و پا گر بشکند با نسخه درمان می شود
چشم گریان هم دمی با بوسه خندان می شود
سیل باران گر ببارد از نسیم صورتی
غم مخور با خنده ای از دیده پنهان می شود
مختصر گویم اگر ویران شود کاشانه ای
جای هر ویرانه ای کاخی نمایان می شود
یا که آید سوز غم تا بشکند غم خانه را
گر که باشد همتی میخانه بنیان می شود
چون مریدی می کشد رنج ریاضت سال ها
عاقبت با پیر خود هم سوی رندان می شود
ای خدا هرگز نبینم بشکند قلب کسی
دل شکسته باطنش از ریشه ویران می شود

یاد ِ آن روزی که ما هم "آب بابا" داشتیم
دفتر ِ خط خورده ی ِ مشق ِ الفبا داشتیم

کفشهایی وصله دار و کوچک و شاید گِلی
یک دل اما بی نهایت مثل ِ دریا داشتیم

صبح میشد عطر ِ نان ِ تازه و چای و پنیر
سفره ای هرچند ساده.. دلخوشی ها داشتیم

زندگی یک ده ریالی بود در دست ِ پدر
پول ِ توجیبی که نه، انگار دنیا داشتیم

بوسه ی پُر مهر مادر وقت ِ رفتن هایمان
راه ِ خانه تا دبستان شور و غوغا داشتیم

نم نم ِ باران که میشد مثل ِ گنجشکان ِ خیس
از پی ِ هم می دویدیم و تماشا داشتیم

برگ بود و خش خش و بابای ِ پیر ِ مدرسه
باز هم پاییز ِ رنگارنگ و زیبا داشتیم